Fabryka porcelany Wiener Porzellanfabrik założona została w 1815 roku przez braci: Rudolofa Karla i Eugena Karla Heidinger, do których w 1828 r. dołączył trzeci brat, Karl Wilhelm.

Początkowo produkowano tylko białą porcelanę z glinki kaolinowej z okolic Zettlitz. Wyroby były szarawe i niemalowane. Sprzedawano je wiedeńskim malarniom.

W 1870 roku zmarł ostatni z braci Heidingerów, a jego spadkobiercy sprzedali w 1873 r. zakład firmie Springer & Oppenheimer, która przyjęła nazwę Erste Elbogener Porzellan und Kohlen Industrie KG.
Po odejściu Oppenheimera w 1885 roku firma nazywała się K.K. priv. Porzellanfabrik Springer & Co., a w 1918 roku weszła w skład OEPIAG (Österreichische Porzellan-Industrie AG), a od 1920 EPIAG (Erste Porzellan-Industrie AG).

Po II WŚ wraz ze wszystkimi zakładami w EPIAG została znacjonalizowana i przyłączona do Starorolský Porcelán, a w 1958 do Karlovarský Porcelán.

Produkcja: wszelkie rodzaje naczyń, porcelana hotelowa, wzór cebulowy podszkliwny, zestawy do mycia. Eksport międzynarodowy; własna malarnia.

Fabryka wyrobów ceramicznych założona w 1872 roku przez Johanna i Margrethe Kempf. W latach 1886/1887 przejęta przez Klementa Wintera i jego żonę, Julie. Nazywała się wówczas Winter & Co.. Już od roku 1888 produkcja porcelany.

Kiedy w 1890 roku Johann Winter sprzedał swoje udziały Andreasowi Maschauerowi i Hermannowi Lochschmidtowi, trzej wspólnicy: Winter, Lochschmidt i Maschauer podjęli budowę nowej fabryki (przy tej samej ulicy) i nazwali ją Winter, Lochschmidt & Co., a w 1891 roku mały zakład sprzedali Heinrichowi Kretschmannowi i Franzowi Wurda.

W 1894 fabrykę kupił Ernst Schlesinger dla swojej siostry Anny, jednak wydzierżawił Heinrichowi Kretschmannowi, który w 1899 r. został jej jedynym właścicielem pod nazwą Kretschmann & Co..

Od 1910 r. fabrykę dzierżawił Albert Stark - Stark & Co., a w 1912 udziały objął Heinrich Filer i Bohemian Escomptebank.

W okresie I WŚ 1914-1916 fabryka była zamknięta. W 1916 r. Kretschmann odsprzedał swoje pozostałe udziały Filerowi, który połączył fabrykę ze swoim studiem dekoratorskim, a jego córka, Ernestine Rokyta, sprzedała swoje udziały.

Jej mąż prowadził biznes do śmierci w 1935 roku, a zakład został przejęty przez Karlsbader Vereinsbank. Firma została wykreślona z rejestru w 1938 roku, jednak prowadziła działalność do 1945r.

Produkcja: ok. 1900 szeroki asortyment eksportowy, wyłącznie do Tunisu. Ok. 1913 roku 50 pracowników. Towary sprzedawane z magazynu i figury dla malarni. Eksport do Niemiec. W latach 30-tych proste naczynia użytkowe, filiżanki tureckie.