w 1707 roku, aptekarz i alchemik w jednej osobie Johann Friedrich Böttger, przy współpracy z naukowcem Walterem von Tschiernhausen, podjął próby wyprodukowania porcelany.
15 stycznia 1708 r. Böttger w swych notatkach laboratoryjnych zapisał wyniki z pierwszych udanych prób wypalania porcelany.

Zadowolony z wyników prac badawczych swoich podopiecznych, elektor saski i późniejszy król Polski August II Mocny, wydanym 23 stycznia 1710 roku dekretem, powołał do życia Miśnieńską Manufakturę Porcelany w zamku Albrechtsburg w Miśni (Meißen), a Johann Friedrich Böttger został jej administratorem, którą to funkcję sprawował do śmierci 13 marca 1719.

W tym samym roku, arkanista i posiadacz tajemnicy miśnieńskiej porcelany, Samuel Stöltzel uciekł do Wiednia, gdzie poznał malarza porcelany Johanna Gregoriusa Höroldta. Obydwaj przybyli do Miśni w 1720 roku, a Johann Gregorius Höroldt objął kierownictwo malarni i w krótkim czasie opracoował innowacyjną paletę farb naszkliwnych i dekoracji. Odniósł też pierwsze sukcesy w wypalaniu naczyń zdobionych dekoracją podszkliwną.

8 listopada 1722 roku, pierwszy inspektor manufaktury Johann Melchior Steinbrück nakazał stosowanie na wyrobach manufaktury wizerunku "skrzyżowanych mieczy" do oznaczania miśnieńskiej porcelany - tak zaczęła się historia jednego z najstarszych i najdłużej stosowanych w sposób ciągły, znaków towarowych na świecie...

Rok 1725 to osiągnięcie pełnego sukcesu w dekorowaniu naczyń niebieską farbą podszkliwną, a w 1730 powstała najsłynniejsza miśnieńska dekoracja, wzorowana na motywach wschodnio-azjatyckich, tzw. "wzór cebulowy" (Zwiebelmuster), który swą nazwę zawdzięcza błędnej interpretacji dekoru przedstawiającego owoce granatu, przypominające swym wyglądem cebulę.

W roku 1731 zatrudniony został rzeźbiarz Johann Joahim Kaendler jako modelarz i wraz z mistrzem modelarskim Johannem Gottliebem Kirchnerem rozpoczęli pracę nad dużym zamówieniem królewskim na przygotowanie "Pałacu Japońskiego" w Dreźnie - z dużymi formami plastycznymi z miśnieńskiej porcelany.
Kiedy w 1773 roku J.G. Kirchner opuszcza fabrykę Johann J. Kaendler został mistrzem modelarskim. Dzięki swym formom figuralnym i plastycznym dekoracjom w stylu późnego baroku i rokoko, został uznany za ojca europejskich form rzeźbiarskich w porcelanie.
w 1737 roku, wraz ze swymi współpracownikami, podjął prace nad serwisem dla Hrabiego Heinricha von Brühl (ówczesnego dyrektora manufaktury), składającym się z ponad 2000 elementów (do 1741).

Kiedy w 1756 roku wybuchła "Wojna Siedmioletnia", podczas okupacji pruskiej Manufaktura Miśnieńska była bezpieczna dzięki umowom dzierżawy, a po zakończeniu wojny w 1763 roku ponownie stała się własnością Saksonii.

Rok 1764 przyniósł fabryce reformę edukacji artystycznej, kiedy pod egidą Dresdener Kunstakademie powstała szkoła artystyczna.
Jako mistrz modelarski, obok Kaendlera, rozpoczął pracę paryski rzeźbiarz Michel Victor Acier, który zapoczątkował okres neoklasycystyczny w porcelanie miśnieńskiej.

W 1774 roku dyrektorem zakładu został hrabia Camillo Marcolini i sprawował swój urząd przez kolejne 40 lat (zastapił go w 1814 roku Carl Wilhelm von Oppel - do 1833r).
Wprowadzona została także nowa sygnatura, przez dodanie gwiazdki pod "Skrzyżowanymi Mieczami", znana również jako "Marcolini-Marke".

Wraz z nastaniem Królestwa Saksonii w 1806 roku nastąpiła zmiana nazwy na: Königlich-Sächsische Porzellan-Manufaktur.

1817 - Heinrich Gottlieb Kühn rozwija technikę użycia zielonej farby podszkliwnej „Chromoxidgrün“, którą wykorzystuje malarz Johann Samuel Arnhold do wzoru dekoracyjnego: „Voller grüner Weinkranz“.
1827 - H.G. Kühn opracowuje nowy proces zdobienia złoceniem, w którym dekoracje nie muszą być polerowane po wypaleniu, a w 1849 zostaje dyrektorem fabryki. Pod jedo zarządem w fabryce zachodzą poważne modernizacje technologiczne.

1851 - udział w pierwszej Wystawie Światowej w Londynie ( w późniejszych latach także Paryż - 1897 i Chicago - 1893 ), gdzie manufaktura wystawiła przed publicznością wazony, wazy, naczynia i firgurki.

W latach 1861-1864 wybudowano nowy budynek zakładu w miśnieńskim Triebischtal, gdzie mieści się siedziba firmy do dzisiaj.

Kolejne lata to czas gospodarczej koniunktury firmy, a Wystawa Światowa w Paryżu z roku 1900 to znakomita okazja, aby fabryka obok znanych już wzorów tradycyjnych, mogła przedstawić swoje nowe wzory w stylu secesyjnym.

Max Adolf Pfeiffer, były szef Schwarzburger Werkstätten für Porzellankunst obejmuje stanowisko dyrektora fabryki w 1918 roku. Angażuje znanych artystów - twórców modeli, wśród których byli także: Paul Scheurich i Max Esser.
Dyrektorat Pfeiffera (do roku 1933) doprowadził do wzrostu znaczenia modeli figuralnych, które dominują w asortymencie fabryki do dziś. Ten czas w historii zakładu, określany jest jako: "okres Pfeiffera".

W 1918 roku, w wyniku odnowienia konstytucyjnej własności państwowej, fabryka zmienia nazwę na Staatliche Porzellan-Manufaktur Meissen.

W roku 1919 firma rejestruje w Urzędzie Patentowym w Berlinie nowy znak towarowy "Böttgersteinzeug ®" dla brązowej kamionki, opracowanej przez firmowego chemika Williama Funka.

W 1945 roku, pod okupacją radziecką, urządzenia zostają zdemontowane i wraz ze skonfiskowanymi eksponatami z hali wystawowej, zostają wywiezione do Związku Radzieckiego. Po pozyskaniu i montażu urządzeń z innych firm, zakład zostaje włączony do struktur radzieckiego przedsiębiorstwa Zement AG.

W 1950 roku fabryka została zwrócona władzom ówczesnej NRD i przez krótki okres należała do Vereinigung Volkseigener Betriebe Keramik, a od 1951 roku działała już jako VEB Staatliche Porzellan-Manufaktur Meissen.

w roku 1960, przy okazji 250. rocznicy powstania fabryki, Związek Radziecki zwrócił skonfiskowane w 1945 roku eksponaty z Hali Wystawowej.

W 1991 roku firma została przekształcona w spółkę: Staatliche Porzellan-Manufaktur Meissen GmbH i w całości ponownie należy do Saksonii.